Mundial 2022. Katar zaskoczy piłkarski świat? "To maszyna turniejowa"

Taktyczny Niezbędnik Kibica. Jak grają Katarczycy?

Czytaj też

Taktyczny Niezbędnik Kibica. Jak grają Katarczycy?

Bartosz Wieczorek, TVPSPORT.PL: – W Katarze przed startem mistrzostw większa jest ekscytacja samym turniejem czy występem drużyny narodowej?
Adam Błoński, AzjaGola.com: – Rozdzieliłbym to 50 na 50, ale jeśli chodzi o naród i interesy Kataru, to największa ekscytacja jest rozpoczęciem mundialu. Te mistrzostwa mają pokazać siłę tego kraju jako gospodarza, nie tylko tej imprezy, ale i ważnych wydarzeń dla świata. Wiemy, że na terytorium Kataru spotykają się głowy innych państw, żeby uzgadniać swoje sprawy. Mają dużo do zyskania nie samym wynikiem sportowym, ale organizacją imprezy. Katar to ulubiony wróg neutralnych kibiców, obecnych mediów, worek bokserski ostatnich lat. Nawet ostatnio fake news z przepłacaniem piłkarzy Ekwadoru poszedł w świat. Ludzie lubią wyszukiwać negatywnych tematów dotyczących Kataru, więc ten mundial ma być antidotum na to wszystko co się przez ostatnie lata mówiło o tym kraju.

– Czy tego typu tweety mogą jakoś wpłynąć na reprezentację Kataru?
– Dwunastu zawodników ma na swoim koncie ponad 50 występów w reprezentacji, pięciu ponad 100. To są na tyle doświadczeni gracze, że coś takiego nie wpłynie na ich grę. Trener Felix Sanchez Bas odcina ich od takich wiadomości. Natomiast jeśli chodzi o kibiców z Europy i reszty świata, sam fakt, że ten fake news tak dobrze się przyjął i został potraktowany za niemal pewnik, pokazuje jak negatywną opinię wśród neutralnych fanów ma Katar. Polecam nitkę Marca Owena Jonesa, który pokazał skąd biorą się takie wiadomości. Większość krajów arabskich i Zatoki Perskiej zbytnio nie lubi Kataru, Arabia Saudyjska i Zjednoczone Emiraty Arabskie były w konflikcie, Izrael też podsyca negatywne nastroje. My, jeśli chodzi o europejczyków, bardzo szybko takie informacje łykamy. Najgorsze co teraz może się stać, to zwycięstwo Kataru z Ekwadorem 1:0. Biorąc pod uwagę ich styl gry zza podwójnej gardy, kiedy dla nich istotne są jedna-dwie kontry, taki wynik może się wydarzyć. Oni tak grali w ćwierćfinale Pucharu Azji z Koreą Południową. Oddali jeden strzał, a rywale aż 20, a i tak wygrali 1:0. Ktoś, kto puścił tego newsa, dobrze przewiduje wynik, bo Ekwador też nie słynie z efektownej gry w ofensywie. Nie sądzę jednak, że przy zwycięstwie 1:0 Katarczycy będą się czegoś wstydzić. Taki rezultat wpłynie tylko na świadomość internautów, a nie neutralnych kibiców.

– Czy Katar jest faworytem w starciu z Ekwadorem?
– Trudne pytanie, bo spotkają się dwie drużyny, które bazują na defensywie. Katar jest lepiej przygotowany do tego spotkania i na komfort pracy nie musi narzekać Felix Sanchez Bas, który prowadzi tę reprezentację bardziej jak klub. 90 procent zawodników gra w klubach z Doha lub tych w pobliżu tego miasta. Po każdej kolejce ligowej sprowadzał Sanchez Bas sprowadził tych piłkarzy do Aspire Academy i tam przeprowadzał z nimi rozmowy i analizy. Największe zagrożenie ze strony Ekwadoru będzie ze stałych fragmentów gry. To reprezentacja, która jest nastawiona na ten element gry. Zdobyła najwięcej bramek z SFG z wszystkich reprezentacji z Ameryki Południowej. Katar musi też pamiętać o zneutralizowaniu Pervisa Estupinana, który wykonał najwięcej dośrodkowań z wszystkich bocznych obrońców ze strefy CONMEBOL. Sądzę jednak, że Felix Sanchez Bas, który rozpracowywał takich rywali jak Japonia czy Korea Południowa na Pucharze Azji, wie, co mu grozi ze strony Ekwadoru. Dla mnie delikatnym faworytem są Katarczycy. Obserwuję ich od ponad 20 lat i przez ostatnie cztery lata wykonali ogromny progres. Na Pucharze Azji, Gold Cup, czy Copa America pokazali, że potrafią grać z dużymi chłopcami.

Taktyczny Niezbędnik Kibica. Jak grają Katarczycy?

Czytaj też

Taktyczny Niezbędnik Kibica. Jak grają Katarczycy?

Trener Kataru: nasi rywale już mogli dopisać sobie po trzy punkty, ale...

Czytaj też

Trener Kataru: nasi rywale już mogli dopisać sobie po trzy punkty, ale...

– Co jest najmocniejszą stroną Kataru?
– Zgranie i szablonowość. Felix Sanchez Bas prowadzi tych zawodników od 16.-17. roku życia. Niektórych nawet wcześniej. Najlepszy duet – Akram Afif i Almoez Ali – znał już jako dwunastolatków. Jest jedynym trenerem, który ulepił swoją kadrę właściwie od początku do końca według własnej myśli taktycznej. Wszystkie ustawienia i zagrywki od kajtka i trampkarza potrafił zaimplementować w tych młodych chłopaków. I od tej kadry U16, U17 ci chłopcy grają u tego samego szkoleniowca, stosują szablonowe zagrania, które było choćby widać na Gold Cup, gdzie niczym jak wybitny koszykarz Magic Johnson potrafili serwować "no-look passy", czyli podania bez patrzenia. Nie wynikało to z bajecznej techniki, a ze zgrania w tych samych systemach, ustawieniach od wielu lat.

Żaden z trenerów, który obecnie prowadzi drużyny na mundialu nie miał takiego komfortu pracy. Przypomnę, że większość kadry Kataru jest wciąż młoda, w szczególności te największe gwiazdy. Dla mnie najmocniejszą stroną jest wyjście z własnej połowy do ataku. Kontry, które są wykonywane na pamięć – to są te automatyzmy, których brakuje Japonii, Korei, reprezentacjom z krajów arabskich. Trzeba też podkreślić, że też jest to maszyna turniejowa. To jak gra w meczach towarzyskich, a jak na turniejach, gdzie włącza trzeci bieg, to jest coś niesamowitego, jak ta drużyna może zmienić się o 180 stopni. Dzięki tym automatyzmom Katar ma szanse na jakiekolwiek punkty w grupie.

– Kontuzja największej gwiazdy Senegalu, Sadio Mane, zwiększyła szanse Katarczyków na wyjście z grupy A?
– Są większe, ale tu posłużę się częstym sloganem dotyczącym piłki azjatyckiej: "oczekuj nieoczekiwanego". Nikt nie postawiłby złamanego funta, że Katar wygra Puchar Azji w 2019 roku. Nie dość, że zdobyli trofeum, to pobili ku zdziwieniu wszystkich, wszystkie rekordy – liczby bramek, czystych kont, asyst i bramek zdobytych przez jednego piłkarza. A przecież przed tym samym turniejem potrafili przegrać z Luksemburgiem czy zremisować z Liechtensteinem. Późniejsze mecze towarzyskie, gdzie męczyli się z "ogórkami", granie na stojąco, fasadowe sparingi, w których Bas sprawdzał ustawienie pokazują, że po Katarczykach można spodziewać się wszystkiego. Katarskie media najbardziej zwracają uwagę na casus Juergena Kloppa. To długie prowadzenie przez Basa drużyny jest zarówno atutem, jak i minusem. Jeśli mamy 26 lat i słuchamy od 10 tych samych przemów motywacyjnych i tych samych reakcji na stratę lub strzelenia gola, to ciężko wskrzesić w graczach ogień. Kolejnym minusem jest to, co katarska federacja zrobiła po zdobyciu Pucharu Azji, czyli zablokowanie wyjazdów do klubów zagranicznych. Jeżeli jakiś zawodnik jest całkowitym anonimem, wychodzi na wyżyny swoich umiejętności, wygrywa najważniejszy turniej na kontynencie i w nagrodę strąca się tę marchewkę w postaci zagranicznego transferu z kija, to jest to ogromne podcięcie skrzydeł.

Trener Kataru: nasi rywale już mogli dopisać sobie po trzy punkty, ale...

Czytaj też

Trener Kataru: nasi rywale już mogli dopisać sobie po trzy punkty, ale...

Dziwne debiuty na mundialach. Państwo, które... już nie istniało

Czytaj też

Dziwne debiuty na mundialach. Państwo, które... już nie istniało

– Pod względem stricte boiskowym: co jest piętą achillesową Kataru?
– Słaba defensywa przy prostopadłych podaniach i obrona przy stałych fragmentach gry. Owszem, oni z tego elementu za dużo bramek nie tracą, ale zamieszanie jakie się tworzy po źle wybijanych fragmentach lub nieumiejętności bloku powoduje akcje ofensywne, po których oni tracą gole. Bierze się to z tego, że selekcjoner stawia na futbol totalny i zawodników multipozycyjnych, którzy bardzo dobrze operują piłką. Na środku obrony występują gracze, którzy są świetni w rozegraniu i wyprowadzają ataki. Jedną z rzeczy, którą trener Kataru stosuje, są podania diagonalne środkowych obrońców i przerzuty, których mieli najwięcej wśród wszystkich drużyn w Pucharze Narodów Arabskich. Do swojego systemu potrzebują środkowych obrońców świetnie wyszkolonych technicznie. Tylko z autopsji wiemy, że taki stoper niekoniecznie musi być dobry w odbiorze. Często grają zmasowaną defensywą – poza trzema zawodnikami, zazwyczaj są to Afif, Ali i Al-Haydos, reszta cofa się do bloku defensywnego. Przy destrukcji liczą na ilość zawodników, a nie na jakość. Największym minusem jest brak umiejętności odbioru futbolówki w sytuacji 1 na 1. Oprócz Madibo i Abdelkarima nie ma ani jednego zawodnika, który mógłby przyjąć dryblera na siebie. Zawsze jest podwojenie, potrojenie. Oni to świetnie robią, ale choćby na Copa America, gdzie mierzyli się z Argentyną i Kolumbią, zawodnicy pozostawieni 1 na 1 przeciwko świetnie grającym dryblerom, z doświadczeniem w Europie, nie mieli żadnych szans.

– Jak Katar wypada na tle innych zespołów ze strefy azjatyckiej, które będą uczestniczyć w mistrzostwach?
– Nikt ze specjalistów piłki azjatyckiej nie bierze na poważnie mistrzostwa Azji z 2019. To jest paradoks Kataru i pokazuje jaką złą opinię ma cały ten kraj i nawet kadra narodowa.

– Dlaczego nikt nie poważnie traktuje tego sukcesu?
– Wszyscy uważają go za wypadek przy pracy, serię niefortunnych zdarzeń dla ich rywali, a szczęśliwych dla Katarczyków. Był przełomowy, obrzydliwy mecz w 1/8 finału z Irakiem (1:0), po którym krwawiły oczy, a reprezentacja zyskała wielu przeciwników. Dlaczego Akram Afif nazywany jest katarskim Neymarem? Bo przy każdym zetknięciu, a nawet braku kontaktu, turlał się, kiwał, próbował przebić wszystkie umiejętności teatralne Brazylijczyka. Jeszcze przy okazji tego brudnego meczu, faux pas popełnił strzelec gola, naturalizowany Bassam Al-Rawi, którego ojciec był reprezentantem Iraku, a sam urodził się w Bagdadzie. Cieszył się z bramki jakby zdobył mistrzostwo świata. Pozostał ogromny niesmak. To tak, jakby Lukas Podolski cieszył się z gola przeciwko Polsce. W półfinale, kibice gospodarzy turnieju ze Zjednoczonych Emiratów Arabskich, mieli ich tak dość, że obrzucali ich klapkami, co jest największą pogardą w kraju arabskim. Wszystko przez defensywny styl gry. Gdy popatrzymy czysto na wyniki spotkań, to one były lepsze niż gra. Drużyny przeciwne fajnie się oglądało, ale to Katar zdobywał bramki. Tak samo było w finale, gdzie Japonia grała piękną dla oka tiki-takę, ale to Katarczycy byli skuteczniejsi.

Nie ma nawet matematycznego prawdopodobieństwa, że Katar powtórzy ten sukces. Rywale mają pod względem jakości lepszych piłkarzy. Felixowi Sanchezowi udało się też pokolenie katarskich graczy, ale nie ma następców. Prócz Mohammeda Waada tam nie ma nikogo, kto by za parę lat miałby stanowić o sile reprezentacji, więc to źródełko się wyczerpuje.

Dziwne debiuty na mundialach. Państwo, które... już nie istniało

Czytaj też

Dziwne debiuty na mundialach. Państwo, które... już nie istniało

– Gdybyś miał zrobić power ranking uczestników MŚ ze strefy azjatyckiej, na którym miejscu umieściłbyś Katar?
– Byliby wyżej tylko od Arabii Saudyjskiej. Katar może mieć podobny problem, z którym borykają się Australijczycy. Przez lata bazowali oni na pokoleniu Viduki, Kewella i Cahilla. Trzymanie się uporczywie tego ostatniego do 38. roku życia pokazywało, jak Australia cierpi na deficyt nowych talentów. Obserwując to, co się dzieje w młodzieżowych kadrach Kataru, sądzę, że spotka ich to samo.

– Czy uważasz, że Katar jest w stanie zaskoczyć jak choćby Korea Południowa w 2002 roku, która jako gospodarz dotarła do półfinału mundialu?
– Wyjście z grupy to będzie maksimum. Pamiętam jak podczas każdego ich meczu w Pucharze Azji uważałem, że odpadną przy pierwszej okoliczności, a oni udowodnili wszystkim specjalistom, jak bardzo się pomylili. Teraz nie pokuszę się na to, że przegrają wszystkie mecze w grupie, ale też nie stwierdzę, że zrobią coś więcej niż awans do 1/8 finału.

-> PEŁNY TERMINARZ MISTRZOSTW ŚWIATA
-> GDZIE OGLĄDAĆ MŚ 2022? PLAN TRANSMISJI W TVP